صلوات

در روایت آمده است.که سه نفر در کوهی بودند و به غاری رفتند. ناگهان سنگ بزرگی از بالا پرت شد و در غار بسته شد و آنها در غار حبس شدند. آنها به جای اینکه خود را ببازند،صبر و سعه صدر پیشه کردند. یکی از آنها گفت:نجات ما دست خداست وباید دعا کنیم ، اما دعای مستجاب میخواهیم.

هرکدام تان که عملی خالص برای خدا داشته اید ، آن عمل خالص را متذکر شوید و بعد دعا کنید.یکی از آنها گفت :خدایا تو می دانی که من مبتلا به زنی شدم و همه چیز مهیا بود، می توانستم گناه کنم،اما برای تو گناه وعمل منافی عفت نکردم.خدایا چون کارم برای تو بود،ما را نجات بده.

دیگری گفت:خدایا تو می ذانی که من معامله خوبی کرده بودم وسود فراوانی داشتم،خواستم پول را ببرم. درآن اتاقی که پول بود، پدر ومادرم خواب بودند،برای رضای تو و خدمت به پدر ومادرم، آنها را بیدار نکردم و از آن معامله که سود     فراوانی داشت ، گذشتم. خدایا اگر کارم برای تو بود،ما رانجات بده.

سومی گفت:خدایا تو می دانی من کارگری داشتم که از من پول زیادتر از حق خود که نصف درهم بود،می خواست،به او ندادم او هم قهر کرد و رفت. پس از آن نفهمیدم کجا رفت و کی بود. مزدس را گندم خریدم وبر صحرا کاشتم و این گندم حاصل خوبی داد. وقتی که دوباره آمد،به جای نصف درهم،هزارها درهم به او دادم.خدایا اگر این عملم برای رضایت تو بود،ما را نجات بده

تا دعا تمام شد ، ناگهان دیدند سنگ عقب رفت .امام صادق(ع)می فرماید: اینها اصحاب رقیم بودند که پروردگار عالم می گوید :تعجب نکن از اصحاب رقبم وتعجب نکن از اصحاب کهف که ما هر کاری بخواهیم می کنیم.

آنچه این ماجرا اشاره به آن دارد این است که انسان باید در وقت بلا صبر داشته باشد و بعداز صبر ،دعا کند وخودش را نبازد. بسیاری افراد هنگام بلا خودباختگی پیدا می کنند واصلاً نمی توانند دعا کنند. حتی می رسند به جایی که نماز نمی خوانند. صبر نیست وخودش بلاست. صبری که انسان راوادار کند که کفر بگوید، مصیبتی که انسان را وادارد تا جزع وناشکری کند به غیر نکبت چیزی نیست. اگربلا بیباید انسان خود را نبازد مصیبت بییاید و انسان خودش را گم نکند و شهوت بییاید و انسان روی هوی وهوس و نفس اماره پا گذارد ، مهم است. علمای اخلاق جمله ای دارند و می گویند:بلا از الطاف خفیه خداست.

برگرفته از کتاب اخلاق و خودسازی در مکتب

اهل بیت(علیهم السلام)آیت الله مضاهری

سلام وصد تا سلامسلام و صد تا سلام